De mummie

Ik ben gelukkig op mijn berg. Wakker worden door de zon die op mijn gezicht schijnt, ontbijten met zicht op het meer en in de schaduw van een boom genieten van een goed boek. Meer moet dat eigenlijk niet zijn.

Frank en ik zijn geen lange stilzitters. Vanmiddag hebben we een trip naar Montefalco gemaakt. Een naar onze begrippen toeristisch stadje, er stond nog een wagen met Belgische nummerplaat op de parking.

Een dorpje op een heuvel dus dat was weer klimmen geblazen. Maar het fenomenale uitzicht bovenop de heuvel maakte de klim meer dan waard.

Montefalco, een gezellig stadje met uiteraard de nodige kerken, palazzi en smalle straatjes.

Een uitstap zou geen uitstap zijn zonder kerkbezoek. Eerste halte de chiesa San Francesco. Tegenwoordig een museum met in de voormalige kerk mooie fresco's van Gozzoli. In de crypte het archeologisch museum en op de eerste verdieping religieuze kunst. Is een beeld op een schilderij nu een schilderij of een beeldhouwwerk?

Gelukkig was de chiesa Di Sant'Agostino op de terugweg naar de auto ook geopend. Wie zou er nu niet Il beato pellegrino willen zien. De middeleeuwse pelgrim die zo graag de heilige Clara in haar graf wilde aanschouwen, die nacht in de kerk bleef slapen en er het leven liet. Tot twee keer toe begraven werd en tot twee keer toe weer in de kerk terugkwam. Men heeft hem toen maar in de klokkentoren zijn laatste rustplaats gegeven. Nu zit de man gemummificeerd in een glazen kist enkele meters van de door hem aanbeden heilige.

Ja Montefalco is zeker een bezoek waard. Het was warm in Umbrië, 38° in de zon, het asfalt was aan het smelten.

En nu is het bedtijd, het raam staat open; op mijn berg koelt het 's nachts af.

Veel liefs

Dorpjes en vreemde kunst

We kregen gelijk; vandaag kwam het leidingwater tegen kwart over negen eerst wat sputterend, maar daarna weer met volle kracht uit de kraan. De afwas van gisteravond wegwerken en de wc doorspoelen, van die automatische zaken die niet zo gewoon zijn als ze lijken.

Ontbijt en op weg naar Amelia. Onderweg eerst halt houden bij een Farmacia, niemand op de Poggio doet nog een oog dicht dankzij mijn airconditioninghoest.

Amelia dus, een stadje hoog op een heuvel. Dat betekent uiteraard ook veel klimmen en dalen en dan bedoel ik niet met de auto maar met onze benenwagen. Dankzij de sketchers geen enkel probleem. De Duomo en de naast gelegen Torre lagen uiteraard op het hoogste punt van het dorp, maar het was de klim waard. Geen andere toerist te bekennen, op de terugweg naar beneden een vriendelijke Italiaanse vrouw die enigszins verbaasd keek en ons vriendelijk groette.

Met zicht op de oude stadspoort een espresso en aqua met bubbels voor de democratische totaalprijs van 3€, daar kunnen ze in Todi nog wat van leren.

Tweede stop van vandaag Narni. Uiteraard weer op een heuvel. Op een terras genoten van heerlijke lokale gerechten (gevuld konijn voor Frank, plaatselijke pasta met verse truffel voor mij).

En toen ondergronds. Narni sotterranea. Een oude dominicaner kerk onder de huidige stad. We bleken wederom de enig (buitenlandse) toeristen voor deze rondleiding. Helemaal hebben we onze gids Moira niet begrepen, de aanblik van de kerkers en cel waar de Dominicanen ten tijde van de inquisitie hun verhoren deden zeiden ook zonder haar volledig te hebben begrepengenoeg. We hebben de tour voortijdig verlaten omdat er nog een bezoek aan Terni gepland stond en Moira wel behoorlijk velocemente sprak.

Terni dus, niet voor de stad maar CAOS, het museum voor moderne kunst waar een aantal werken van onder andere Miro, Kandinsky, Leger, Appel, Picasso... te bekijken zouden zijn. Na eerst diverse zalen met werk van plaatselijke kunstenaars te hebben bekeken waren we aan het einde van de zalen. In een klein 'zaaltje' hing enkele kleine werken van onder ander Leger, Kandinsky en Picasso. Was dit nu waar we voor gekomen waren.? Nee hoor in ladenkasten tegen de muur bleken veel werken van de door ons gezochte kunstenaars te liggen . Een mooie verzameling, mooi opgeruimd.

.

Veel liefs

Nederlands weertje bij het Lago

Wakker worden met het geluid van regen. Niet zo'n zondvloed als bij aankomst maar regen. Volgend jaar dan misschien naar Schotland? Het eeuwige twistpunt thuis, Frank wil niet, ik wel (het regent daar...). Ach het waren maar een paar buitjes en we zijn niet van suiker.

Vandaag stond een bezoek aan Todi op het programma. De titel van deze reislog luidt 'gaan terug'. Waarschijnlijk is 12 jaar een lange periode want ik had het idee alles voor het eerst te zien.

Na twee kerkbezoeken was het hoog tijd voor een koffietje. Het Piazza del Popolo had wat gezellige terrasjes. Mijn geheugen laat me echt in de steek. Na ons bezoek aan Rome deze lente hadden we moeten weten dat je nooit een espresso moet gaan drinken op een plein met die naam. 5€ voor een espresso. 1€ goedkoper dan de Romeinse espresso, maar dan nog, in Italië aan die prijs.

Drink nooit een espresso op een Piazza del Popolo! Capisce?

De funicolare was weer super. Daar kan geen pretparkattractie tegenop.

Frank was ook vandaag weer kok van dienst. En het was lekker; saltimbocca. Het water voor de pasta kwam uit een fles. Het leidingwater heeft er de brui aan gegeven. Niet alleen op mijn berg maar in een groter gebied. Afwachten wanneer dit weer gaat stromen. Wij gokken op domani.

Veel liefs

Zonnige zondag bij de Tiber

Gisteravond, tijd om naar bed te gaan. 'Weet jij waar de sleutel is?' 'Nee die zou op de deur moeten zitten.'

Geen sleutel te bekennen dus dan maar een 'inbraakalarm' vakkundig door Frank geplaatst. En anders was er nog de killerdog van de Italiaanse buren (een goedaardige golden retriever). Heerlijk geslapen en na een bezoekje van Mariolina bleek de sleutel op de tweede buitendeur te zitten.

Een stralende zon en na alle etappes van de afgelopen dagen maar eens zalig niets doen en kijken naar het meer waar de Tiber doorstroomt en waar roofvogels loeren op een maal.

Stilzitten is niet echt aan ons besteed dus zijn we na de ergste hitte enkele mooie dorpen in de omgeving gaan bekijken. Smalle steegjes met schaduw. Een enkele oude Italiaan op een stoeltje en een Italiaans stel dat aan Frank de weg vroeg. Ja hij heeft nog altijd die Italiaanse trekken.

En hij kan lekker koken. Een ovenschotel met de ontgutte en ontschubde Dorade van gisteren (de visboer had me toch begrepen).

En nu zijn de cycladen gestopt met hun gezang, is de zon weer mooi ondergegaan en ga ik nog even van een kop kamillethee genieten.

Veel liefs

Zicht op het Lago

We zitten op ons terras, in de schaduw van een eik en zicht op het Lago di Corbara. Na 12 jaar terug. Helaas is onze Trattoria aan het meer ter ziele gegaan. Jammer, maar volgens het internet zijn er nog lekkere plekjes om te genieten van de Italiaanse keuken.

Voor vandaag en morgen zijn de boodschappen in huis. Ik red me aardig in het Italiaans, alleen aan de visboer uitleggen dat de Dorade alleen ontgut en ontschubt moest worden... nee dat had ik niet geleerd.

Het fileleed van onderweg zal ik je besparen. Ik weet wel dat onze bip&go uitgebreid zal worden met het Italiaanse Telepass. De symbooltjes die plots op de gps verschenen waren geen aanduiding voor afritten naar de zee maar waarschuwingen voor hevige wateroverlast. Dat was geen overbodige waarschuwing. In noodweer zijn we bij onze Poggio aangekomen.

Inmiddels schijnt de zon, is Frank aan het koken en zingen de cycladen. Ik kan het hier wel gewoon worden op mijn berg.

Veel liefs

Griante, even genieten aan het Comomeer

Na een lekker ontbijt (buffet) weer op weg. Bij Basel de grens overschreden en toen begon nog maar eens een eentonige autorit. Zwitserland is prachtig als je van bergen houdt. Je begrijpt het al, die zijn aan mij niet echt besteed. Tel daarbij de honderden tunnels, kortom de autostoel in ligstand en nog even verder slapen.

Uurtje wachten bij de Gotthardtunnel en vervolgens langs het meer van Lugano naar de pleisterplaats van vandaag. Een dorpje aan het Comomeer.

Hotelkamer met vista sul lago, meer moet dat niet zijn.

Een lekkere lunch en avondmaal aan de oever van het meer.

We zijn klaar voor de derde etappe van onze Giro.

Veel liefs

Arrivee a Colmar

Na de arrivee in Colmar van de vijfde etappe van de Tour de France gisteren was deze plaats vandaag de arrivee van de eerste etappe van onze Tour.

Eerst rustig ontbeten te hebben zijn we om kwart voor elf vertrokken uit Antwerpen. Over de reis naar onze eerste pleisterplaats valt weinig te melden, wat fileleed en verder vooral saai.

Colmar heeft meer toeristen dan Antwerpen. Ik voelde mee met de fietsende inwoners van dit stadje. Lekkere koffie in petite venise en lekker eten in ons restaurantje van twee jaar geleden (een verregend bezoek toen).

En nu genieten van een room with a view. Morgen trekken we verder richting Comomeer.

Veel liefs

Welkom op mijn Reislog!

Frank en ik keren terug. Terug naar Civitella del Lago.

12 jaar geleden hebben we met zijn viertjes genoten in de Poggio San Giacomo. Een agriturismo op een berg met uitzicht over het Lago di Corbara.

We hebben toen veel gezien van de omgeving, steden als Orvieto, Toledo en Spoleto bezocht. Het lijkt me prettig een 'been there seen that' gevoel te hebben. Misschien een Vespa huren voor een dag, 's avonds wat eten in de osteria aan de oevers van het meer en vooral uitrusten en de batterijen opladen.

Het tweede deel van de reis brengen we vier dagen door in San Baronto Pistoia, op een uur rijden van Firenze. Ook daar is het motto doen waar we zin in hebben.

Op de heenweg een overnachting aan het Comomeer en op de terugweg in Mulhouse.

Voor de thuisblijvers weer een reisblog om een beetje van het wel en wee op de hoogte te blijven.

Wannes en Sara blijven dit keer in België.

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

jeannette